Το πανηγύρι του χωριού μου, γίνεται κάθε χρόνο την πρώτη Σεπτεμβρίου. Αν ανατρέξει κανείς στο εορτολόγιο δεν πρόκειται να βρει κάποιον άγιο που να γιορτάζει εκείνες τις ημέρες ούτε βεβαία καμία εκκλησία του χωριού . Από όσους έχω ρωτήσει κάνεις δεν ξέρει γιατί γίνεται αυτές τις μέρες το πανηγύρι μας και αυτό είναι κάτι που με παραξένευε αλλά και με γοήτευε.
Οι άνθρωποι του χωριού μου όπως και κάθε χωριού ζούσαν στην κυριολεξία για το πανηγύρι. Επί μια τουλάχιστον εβδομάδα το κέντρο πλημμύριζε από κόσμο, μικροπωλητές, μουσικούς , καντίνες με σουβλάκια και όλα τα τυπικά ενός ελληνικού πανηγυριού . Σε κάθε ταβέρνα σχεδόν υπήρχε ζωντανή μουσική, τι ζωντανή δηλαδή, ένα κλαρίνο και ένα νταούλι στη διαπασών τόσο κακόηχα που δεν άντεχαν με τίποτα τα παιδικά μου αυτάκια., ο κόσμος όμως φαινόταν να το διασκεδάζει.
Σαν παιδί, μετρούσα τις μέρες να έρθει το πανηγύρι. Ήταν η μονή φορά σε όλο το χρόνο που μου επιτρεπόταν να αγοράσω παιχνίδι. Θυμάμαι με νοσταλγία την χαρά το βράδυ που μου αγόραζαν οι γονείς μου το καινούριο - επιτραπέζιο πάντα- παιχνίδι . Θυμάμαι να κοιμάμαι αγκαλιά με την τυλιγμένη του συσκευασία, και να ανυπομονώ να έρθει το πρωί να το ανοίξω. Αλήθεια ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν μου επέτρεπαν να το ανοίξω το ίδιο βραδύ όταν γυρνούσαμε σπίτι η μανά μου σε αυτό ήταν πολύ αυστηρή, «Το παιχνίδι θα το ανοίξεις αύριο», κανόνας απαράβατος.
Το αγαπημένο μου πλαστικό ποδοσφαιράκι των παιδικών χρόνων, ο Γκρινιάρης, το Στρατέγκο, η Μονοπολη αργότερα , ήταν παιχνίδια που αποκτούσα αυτές τις μέρες , παιχνίδια που μπορούσαν τα συντηρήσουν την ευτυχία της παιδικότητας για έναν ολόκληρο χρόνο, ως τον επόμενο Σεπτέμβριο.
Σήμερα δεν γίνεται πια πανηγύρι στο χωριό μου, η τουλάχιστον αυτό που γίνεται καμία σχέση δεν έχει με το παρελθόν. Λίγες «πολιτιστικές» εκδηλώσεις, κάποια χορευτικά συγκροτήματα μπροστά στο δημαρχείο, η γνωστή αποκρουστική κουστωδία των τοπικών πολιτευτών( θα μιλήσουμε αργότερα για αυτό), ενώ λιγοστοί πια ηρωικοί μικροπωλητές- Κινέζοι κυρίως - στήνουν την πραμάτεια τους στο δρόμο για να μας θυμίσουν ότι είναι πανηγύρι.
Οι εποχές αλλάζουν και η ελληνική επαρχία αναγκάζεται να προσαρμοστεί έστω και σέρνοντας τα πόδια. Στην εποχή μας τα πανηγύρια φαίνεται να μην έχουν θέση. Δεν είμαι από αυτούς που λυπούνται για αυτό , πιστεύω στην εξέλιξη . Τα πάντα ρέι….
Γράφω αυτές της γραμμές κυριολεκτικά στο πόδι λόγω εξαντλητικής δουλείας αυτό τον καιρό, χωρίς να ξέρω το γιατί.
Λίγο για να καταπολεμήσω η νοσταλγία που με πνίγει κάθε χρόνο τέτοιο καιρό…
λίγο γιατί να παλέψω την επιθυμία μου να αγοράσω ξανά για μια φορά έστω ένα παιχνίδι στο πανηγύρι , όχι για μένα όμως αυτή τη φορά…
λίγο γιατί μια αναγκαστική (λόγω ζημιάς στο τρακτέρ) αργία μου δίνει το χρόνο να κάνω μια βόλτα στο πανηγύρι και στις εκδηλώσεις, και για αυτό αναζητώ κάποιο… άλλοθι…
Κυρίως όμως γιατί είναι πρώτη Σεπτεμβρίου αύριο και έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να γράφω έστω μια ανάρτηση το μήνα!
Καλό μήνα λοιπόν.
Καλό …φθινόπωρο .
